Hoewel ik in 2015 eindelijk dat vaste contract kreeg (Jeej!) bij mijn huidige werknemer, neemt het zeker niet weg dat ik in de loop der jaren heel veel heb gesolliciteerd. Telkens als ik vast moest worden, kreeg ik te horen dat ik m’n biezen kon pakken. Niet leuk en het heeft heel erg veel stress opgeleverd (want ja, dat huis betalen he en de overige rekeningen…) maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik heb me in al die jaren suf gesolliciteerd. Echt tot ik erbij neer viel, zo graag wilde ik een baan. Nou heb ik in mijn werkveld (ik ben pedagogisch medewerker) heel wat sollicitaties gehad waarbij ik niet ben aangenomen. Of zelf heb gezegd Uhhhh laat maar daar werk ik liever niet. Ik heb de 3 gekste sollicitaties op een rij gezet voor je. Uiteraard zonder namen van bedrijven te noemen.
bron
3. De interne jobs bij mijn huidige werkgever
Het was toch wel maf hoor, solliciteren bij mijn huidige werkgever. 2 keer was er een interne baan waarvoor ik heb gesolliciteerd. Zoals jullie weten ben ik voor de 2de baan aangenomen. Tof maf om een sollicitatie brief te schrijven aan mijn leidinggevende en de desbetreffende collega die ik al jaren ken. Ik bedoel: Beste *naam leidinggevende* Bij deze solliciteer ik voor de interne baan hupeldepup. Ik ga dan altijd verder met.. Aller eerst zal ik me even voorstellen bladiebla. Maar ze kennen me al! Net als mijn sterke punten en dergelijke. Daarnaast was er na het meelopen nog een klein gesprekje waar dingen werden gevraagd. Het enige wat ik van mijn leidinggevende hoorde was: Ja, klopt dat doet ze inderdaad. Ja, dat kan ze. Daar is ze goed in.
2. Op het hoofdkantoor van een bedrijf
Niet bij de locatie zelf, maar ik moest komen op het hoofdkantoor in Amsterdam. Op zich een beetje maf, aangezien ik altijd gesprekken had op de desbetreffende locatie maargoed, prima. Ik naar Amsterdam waar ze me ontzettend lang lieten wachten. Om dan nog maar te zwijgen over de vragen die ik kreeg. Ik had gesolliciteerd op gewoon pedagogisch medewerker, fulltime. Ik kreeg vragen of ik leidinggevende wilde worden in de toekomst en of ik bezig was met kinderen. Juist ja. Er werd bijna niets gevraagd over mijn C.V. plus brief of verteld over de locatie waar ik kwam te werken. Ik heb dus bedankt voor deze baan.
1. Internationaal kinderdagverblijf
Met stip op nummer 1 is dit gesprek. Aller eerst was de email terug al een beetje maf maar toen ik uiteindelijk daar aankwam en ging zitten. Ik had email contact gehad daar met een vrouw. Die zat er ook. Daarbij zat nog eens een manager van die vestiging. Prima, dan doe ik mijn gesprek voor 2 mensen. Ik kreeg veel vragen die al in mijn brief stonden zo van HALLO? Hebben jullie wel gelezen? Daarnaast omdat het internationaal was moest een stuk in het Engels. Prima, geen struikelblok voor mij, maar het ging echt op een manier van we gaan eens even testen of je dat wel kan. Daarbij had ik met deze 2 mensen een gesprek. Komt bellend de directeur erbij zitten en stelt me nog even wat vragen (die al gesteld waren) Ondertussen hevig bellend en liep tussendoor weer weg.
Ook de vragen die ik kreeg met casussen. Of ik wel wist hoe je een luier verwisseld en of ik stap voor stap wilde uitleggen hoe ik dit deed. Of je een beginneling was, terwijl er duidelijk al 4 banen in de kinderopvang op mijn C.V. stonden. Of wat ik zou doen als een kind valt. Juist ja. Laten liggen. Ofzo. Ik kreeg 2 dagen later een emailtje dat ik het niet was geworden. He, wat jammer vond ik dat zeg.
bron
Heb jij wel eens een maf sollicitatie gesprek gehad?
Mijn website maakt gebruik van cookies, ik ben wettelijk verplicht je dit te laten weten. Niet die lekkere chocolade variant maar de cookies die persoonlijke gegevens opslaat.
Zo irritant, zulke gesprekken! Toen ik 17 was heb ik ooit gesolliciteerd op de functie van telefoniste bij Staatsbosbeheer. Het gesprek was,niet zo vreemd, in een afgelegen villa in het bos. Mijn vader,die toevallig vrij was, bracht me weg. Toen ze vroegen hoe ik naar het gesprek gekomen was, antwoordde ik blozend dat mijn vader me gebracht had. “Waar is-ie dan nu!” werd me gevraagd. “Ehh, op de gang” stamelde ik. “Haal die man er gezellig bij!” riepen ze. Dus zat mijn vader er de rest van het gesprek gezellig bij. Ik werd aangenomen, trouwens 🙂
Als een gesprek niet professioneel verloopt, wil ik al niet bij het bedrijf werken. Sommige bedrijven vergeten echt dat het solliciteren van twee kanten moet komen. Ja, een bedrijf mag bedenken of ze mij willen aannemen. Maar ik zal net zo goed beoordelen of ík bij dat bedrijf wil werken!
Dat zijn inderdaad wel echt hele aparte gesprekken, vooral dan nummer 2 en 3 eigenlijk. Wat zijn er toch een vreemde mensen he.
haha ja altijd bijzonder. Wel jammer bij die laatste, als iemand zich zo gedraagt krijg je echt het gevoel alsof je er niet toedoet. Ik hoop voorlopig even klaar te zijn met solliciteren.
Ik heb nog nooit echt gesolliciteerd…
ooit 1x toen ik 16 was, en vraag me nog steeds of hoe ik het durfde maar ik had zo’n goed verhaal dat ik de ideale kandidaat was, hahaha
Ik ontvang regelmatig sollicitatie brieven, al word er meer gebeld of we nog mensen zoeken dan dat we brieven krijgen..
De enige die mij echt bij is gebleven is een roze sollicitatiebrief, zo raar vond ik dat…
Koop even nieuwe inkt ofzo, hahaha
Ik heb 3 gesprekken gevoerd en bij alledrie werd ik aangenomen, dus nee, geen bijzondere gesprekken wat dat betreft. Gewoon de standaardvragen en verder niks raars.
Die laatste vooral zeg, jeetje!
Ik heb weinig ervaring met solliciteren, maar de gesprekken die ik heb gehad, vond ik gelukkig altijd professioneel. Eén gesprek vond ik ronduit onplezierig, en toen ze aangaven aan het einde van het gesprek dat ik doorging naar een tweede ronde, heb ik zelf maar aangegeven dat gezien de toon van het gesprek, ik niet bij het bedrijf wilde werken. Brrrr.
Haha, wow wat vreemd! En onbeleefd ook zeg pff. Ben maar blij dat je het niet geworden bent dan. En heel fijn dat je nu wel een toffe baan hebt met vast contract. Ik heb niet veel vreemd meegemaakt. Wel vaak gewoon geen reactie…ook niet na al op gesprek te zijn geweest.
Ik heb miljoenen sollicitatiebrieven geschreven & amper van een paar kreeg ‘k een brief terug met een steeds terugkerend antwoord ‘Momenteel hebben wij geen vacature openstaan’
Toch werd ‘k ooit ergens op gesprek uitgenodigd. Je moet weten, ik solliciteer voor Logistiek Assistente & dat is dus in een rusthuis of ziekenhuis. M’n laatste jaar heb ‘k 10 weken stage gelopen in een ziekenhuis. Dit even ter informatie om m’n volgende gesprek beter te begrijpen.
Ik werd dus uitgenodigd voor een gesprek in een ziekenhuis. Ik werd er eerst van gang tot gang gestuurd om dan uiteindelijk bij de personeelsdirecteur uit te komen. Eerst kwamen er formele vragen zoals wat is mijn naam, school, .. Opeens krijg ‘k de vraag: ‘kan je met een bed rijden’ Ik antwoordde ‘ja, ik heb nog stage gelopen in een ziekenhuis’ Dacht ik dat ‘k er vanaf was, nee hoor. ‘Met welk soort bed was dat?’ Huh? Mijn hersenen konden dit even niet bevatten. ‘Een ziekenhuisbed’ antwoordde ik wat verlegen. Wtf, dacht ‘k bij mezelf. Na nog zo’n paar vragen mocht ‘k het gesprek verlaten & zou ‘k later antwoord krijgen. Ik heb nooit nog iets gehoord & had dit ook niet verwacht.
Toen ‘k dan toch werk vond (op m’n huidige job) kon ‘k maar beginnen met 19u/week. Ik hoopte dat er meer uren zouden bijkomen naargelang ik er zou werken. Maar dat kwam toen niet. Toevallig zag ‘k een vacature in een andere instelling ook voor 19u/week & dat in de voormiddag. Ideaal, aangezien ik op m’n huidig werk in de namiddag werk. Ik lichtte m’n hoofd in & zei dat ‘k er voor moest gaan 🙂 Dus, vol goeie moed ging ‘k op gesprek. Ik werd op een bureau geroepen waar 2 dames het gesprek zouden afnemen. Omdat ze zagen dat ik al werkte vroeg men hoe ‘k dat dan zag. Dus zei ik dat ‘k ‘s middags pas moest beginnen & ‘t dus ideaal was dat ‘k daar ‘s morgens zou werken. Hun volgende vraag was: ‘je moet leveringen op z’n plaats zetten & rondbrengen op de diensten, kun je dat aan?’ Ik vertelde wat m’n job op m’n huidig werk inhield & dat ‘k daar ook de leveringen moest een plaats geven. Na nog een paar vragen, mocht ‘k naar huis & zouden ze mij telefonisch verwittigen. Ik vroeg hen of dat mogelijk was om mij in de voormiddag te bellen, daar ik in de namiddag werk. Geen probleem, zeiden ze. Met een goed gevoel ging ‘k dus huiswaarts. Enkele dagen later krijg ‘k van m’n mama een sms’je dat ze hadden gebeld & ‘k niet was aangenomen omdat ze iemand wilden aannemen met meer ervaring 😮 Ik stond letterlijk & figuurlijk perplex! Ik heb m’n hoofd hiervan ook onmiddellijk verwittigd, die ‘t hele gebeuren ook niet goed begreep.
Ik heb ook veel gesprekken gehad maar 1 was toch wel heel raar. Toen ik gebeld werd voor het gesprek was de vraag of ik niet gelijk kon komen. Euhm oke… ik woonde vlakbij. Eenmaal bij gesprek ging die man heel neerbuigend doen hij had een hekel aan mensen die niet uit Brabant komen ? Terwijl die zelf Turks was. Er was al iemand anders aan het werk die dagje mee liep daar was die heeel te vrede over. Ik woon in de stad en hij begon over hoe ik zo’n dure woning dan wel niet kon betalen ? Euhm wat gaat jouw dat aan. Eenmaal thuis was ik nog helemaal verbaasd. Maar nog geen 5 minuten later belde hij weer op dat hij er over had na gedacht en me toch wel een kans wilde geven voor een meeloop dag. Het voelde helemaal niet goed en ik heb uiteindelijk vriendelijk bedankt voor het aanbod. Nu hangt er bijna elke maand een nieuwe vacature op het raam.
Solliciteren kan inderdaad wel apart zijn. Ik weet dat ik toen ik bij de KLM solliciteerde ik samen met een ander meisje het gesprek had (zij kwam voor dezelfde functie), dat vond ik toch wel apart. Gelukkig werd ons wel apart verteld of we het wel of niet werden, want zij werd afgewezen en ik aangenomen. Liefs.x
Mn eerste baan was bij het bedrijf waar ik ook stage heb gelopen. Die belde es op ‘n vrijdag of ik werk nodig had en maandags kon beginnen, haha!
Bij mijn huidige baan wel gesolliciteerd, dat was ook raar. Maar dat lag echt alleen aan mij…
Haha, solliciteren is soms een aparte bezigheid. Ik mocht een keer op gesprek komen en werd later gebeld dat ik de dag erna kon beginnen voor een x bedrag…. Huh… zullen we eerste even gaan zitten voor dat soort dingen?
Sollicitaties zijn zo ellendig. Ik heb pas één keer een fijn gesprek gehad en daarna nooit weer. Momenteel ben ik ook weer aan het solliciteren. Drama… Zit nu in een procedure waarin ik nu al weet dat ik 6 gesprekken moet doen. Heb er nu twee gehad en in beide gesprekken heb ik precies hetzelfde moeten uitleggen. Eén keer is voldoende toch, zou je zeggen? En de raarste vragen komen voorbij in gesprekken tegenwoordig. Ik krijg altijd het gevoel dat je beter dik kan opscheppen over jezelf als de waarheid vertellen. Heb ook al vaak genoeg gehad dat ik binnen kwam lopen en direct weer weg wilde rennen. Fijn dat jij een vaste baan hebt. Geeft heel wat rust lijkt mij.`
Haha, de laatste twee zijn wel heel bijzonder inderdaad.
Het enige wat ik kan bedenken is dat ik een keer een sollicitatie had en daarbij waren drie personen aanwezig. Ze bleven er maar op hameren dat ik veel te hoog opgeleid was voor de functie. Ja, dat wist ik ook wel, maar ik had gewoon werk nodig.
Ik heb gesolliciteerd in het bedrijf waar ik vakantiewerk gedaan had. Ik geloof nooit dat dit een normale vorm van solliciteren was; zoveel bedrijfstechnische vragen die ik kreeg!
Ik kwam eens bij een bedrijf voor een functie als marketing medewerker. Bij het aankomen vond ik de sfeer van het bedrijf al niet echt bij me passen en van iedereen die er zat kreeg ik de indruk dat ze vooral op uiterlijk waren aangenomen. Al wil ik natuurlijk geen vooroordelen hebben. Kom ik bij de baas, gekleed in zijn mooiste pooier outfit, helemaal met lintje in het haar en alles.
Ik solliciteerde voor een functie in het kantoor dicht bij mijn woonplaats. Nu woonde ik toen in een andere provincie dan waar ik geboren en opgegroeid ben. Begint hij bij het zien van mijn geboorteplaats op mijn CV heel enthousiast dat hij in die regio ook een kantoor wil starten dus dat het ideaal zou zijn als ik daar dan kon werken. Terwijl ik daar helemaal niet meer woonde en op een andere locatie gesolliciteerd had. Heb de job ook snel afgewezen.
Heb (raar maar waar) zelf nog nooit een sollicitatiegesprek gehad, ben er best wel zenuwachtig voor eigenlijk!
Zenuwen had ik ook altijd. Gewoon goed voorbereiden wat voor een bedrijf het is en waar ze naar zoeken. Inspelen op vragen en dergelijke. Door te ervaren en doen krijg je steeds meer handigheid erin. Ik vind wel dat je altijd gelijk bij zo’n sollicitatie merkt of je ergens wil werken of niet. Er hangt een bepaalde sfeer bij een gesprek. Zo was het gesprek met mijn huidige werkgever het leukste en fijnste gesprek wat ik ooit heb gehad (en believe me, ik heb een hoop sollicitatie gesprekken gehad haha). Het was gezellig, mijn brief was écht gelezen en was inhoudelijk gewoon erg fijn. Succes met het solliciteren zodra je een baan gaat zoeken!
Die nummer 3 had ik ook. Ik ben ooit begonnen als stagiaire, toen vakantiewerk gedaan. Ik heb altijd aangegeven dat ik daar wilde blijven. Tot er een collega weg ging en een vacature vrij kwam. Ik moest toch maar solliciteren. Op gesprek. En dan toch een beetje spannend. Maar werd aangenomen, tuurlijk wat dacht jij dan zei mijn toenmalige leidinggevende. Tot heden werk ik daar nog altijd met plezier en verschillende leidinggevende verder.
Ik heb eigenlijk nooit geen vreemde sollicitatiegesprekken gehad. Ben wel blij dat ik voor nu niet hoef te solliciteren 😉
Ik heb ook een hele hoop gesprekken gehad.. eentje was echt te erg. Ik kwam aan en het bedrijf zat op de zolder van het gebouw. Dat kan. Maar het was één kleine ruimte. Ik moest een gesprek houden waar de rest van de mensen bijzaten. Gewoon aan hun “lunchtafel”. Ik kreeg telefonisch en tijdens het gesprek een hoop vragen waar ik “nee” op moest antwoorden. ‘s Middags werd ik gebeld dat ik mocht beginnen en het absolute minimumloon kreeg (zelfs nog ietsje daaronder). Eh nee sorry maar dat ging ik dus echt niet doen. Ik vind mijzelf toch echt wel ietsje meer waard 🙂
Goed dat je dat hebt gedaan! Zo had ik bij een bedrijf geen goed gevoel en toch afgewezen. Man werd zelfs nog een beetje boos, hij had zóveel kandidaten die deze leuke, toffe, geweldige baan wilde… Uhhh. Nou neem dan maar 1 van hun haha. Ik wilde toen geen 0 uren contract accepteren. Kwam hij ineens met het verhaal dat hij me wel uren kon bieden en blabla. Nou nee, bedankt.
Oh ja, best wel rare gesprekken gehad vast en zeker, maar goed ik heb niet zo heel veel ervaring daarin tot nu toe, echter ben ik altijd mijzelf en rare vragen, ja ook vast, maar te lang geleden om mij dat nog te herinneren.
En deze drie, of je even wilt vertellen hoe je een luier verschoond, whahahaha en jouw antwoord hier, wat doe je als een kind valt, pffffffffffff jezus mina, wat een vragen, te dom voor woorden, dan vraag ik mij af of ik er wel wil werken….
X
Haha, ja rare gesprekken. Hou maar op. Ik kreeg een keer de vraag “Welke groenten lust je niet?” Ik stond zo perplex van de absurditeit dat ik gewoon niet kon antwoorden. Seriously, waar zijn die camera’s? Wel leuk om aan terug te denken ?.
Fijn dat je nu een vaste baan hebt!
Tja, solliciteren.. het blijft een lastig ding. Ik heb geloof ik nog nooit echt een heel raar gesprek gevoerd, maar voel wel altijd meteen of er een klik is of niet. Bij sommige bedrijven weet je: dit wordt helemaal niets. En dat is ook oké. Wel heb ik ooit de vraag gehad wat ik met 1000 pingpongballen zou doen, maar dat is echt zo’n vraag om je uit balans te brengen en je creativiteit te bekijken volgens mij.
Wat een vreemde situaties inderdaad. Lijkt me vooral gek om bij je huidige werkgever te solliciteren. Gelukkig is al dit gedoe nu achter de rug en heb je fijn een vast contract! 🙂
Sommige sollicitatiegesprekken zijn inderdaad echt raar. Mijn laatste gesprek was ook half in het Engels, omdat de leidinggevende Engels was, maar de rest gewoon Nederlands. Het ging zo door elkaar dat ik op een gegeven moment niet meer wist welke taal ik moest spreken. Sowieso ging het gesprek heel anders dan me vooraf verteld was en moest ik op het laatste moment nog naar een andere locatie.
Ook is me voor een kantoorbaan (bij een informeel bedrijf) gevraagd of ik weleens uitging, wat ik dan het liefst deed en waar ik precies uitging. Gaat hun niks aan wat ik in het weekend in mijn vrije tijd doe.
En als laatst heb ik ook een keer gehad dat me helemaal geen relevante vragen gesteld werden. Hij vroeg alleen maar naar mijn vorige baan, wat voor bedrijf het was en hoe het precies werkte. Daarna kreeg ik een korte rondleiding door het magazijn en kon ik weer vertrekken. Solliciteren is maar lastig. Niet alleen voor werklozen blijkbaar 😉
Ook echt waar je uitging?! Sommige mensen stellen maar maffe vragen. Alsof dat met je ‘work skills’ te maken zou hebben.
Die laatste klinkt inderdaad heel vreemd!
Ik heb nog maar één keer gesolliciteerd bij mijn huidige werk. Dat was op zich oké, al was het ook voor 2 mensen. De vragen vielen heel erg mee: helemaal geen sterke- of zwakke punten, maar ze wilden gewoon ff checken met wie ze te maken hadden, en wat voor persoon er wilde komen werken.
Wat een maf gesprek, bij die laatste. Lijkt me ook vreemd om intern te solliciteren. Ik heb verbazingwekkend genoeg geen rare gesprekken gehad.
Jeetje wat een vreemde gesprekken, gelukkig dat alles wel uiteindelijk goed gelopen is. Ik heb zelf niet echt rare gesprekken gehad, maar wel diverse keren gehad dat ik was aangenomen en dan bij de training te horen kreeg dat ik een toets moet maken en dan pas definitief zou horen of ik wel of niet werd aangenomen.